Low Tech Life 2025. A crónica de Silvia

150 persoas. 1 soño en común: vivir usando a tecnoloxía de xeito apropiado e ser mais autosuficientes. 3 días intensos de formación en bioconstrucción, low-tech e autosuficiencia. Isto é o encontro Lowtech Life, que se celebrou por cuarta vez en El Mandala, Asturias, un centro de permacultura dedicado a formacións e que serve tamén como exemplo doutro xeito de vivir.

O evento estivo moi ben organizado gracias ás persoas voluntarias que fixeron posibles os 38 obradoiros e charlas, repartidos ao longo de 3 días, en grupos de 4 ou 5 actividades simultáneas. Isto fixo a elección complicada e todas as participantes nos atopamos co corazón dividido en numerosas ocasións. Participantes que chegamos dende toda España e incluso dende o estranxeiro, con xente de Bélxica, Hungría, Brasil ou Holanda. E por suposto de todas as idades, dende crianzas ata xubilados.

Cada actividade tivo unha duración de dúas horas, polo que realmente son unha introdución que serve para coñecer en liñas xerais un concepto e así poder saber se che gustaría afondar máis ou non. Aínda así, isto non impedía ter unha parte práctica en moitos dos casos. Por exemplo no obradoiro de forno de barro, onde puidemos mancharnos as mans (e pes) para dar forma a un forno coa axuda de Attila, o noso formador. Creo que construír con barro é unha sensación que deberiamos probar todas polo menos unha vez na vida.

De merenda, biscoito cociñado no forno solar que se construíu entre todas no obradoiro de cociña solar, boliños de pan cocidos en forno de barro ou crema de plantas silvestres recollidas na propia finca.

Estudei enxeñaría nun intento de comprender cómo funcionan as cousas, pero ata esta fin de semana, ninguén me explicara cómo funciona unha lavadora, qué tipo de troncos son os mellores para a combustión, qué bacterias actúan na fermentación ou cómo funciona a fitodepuración. Vale, non todas as cuestións mencionadas teñen relación coa tecnoloxía e está claro que non se pode abarcar todo. Pero moitas veces centrámonos en problemas abstractos, nos que nin sequera somos capaces de ver o conxunto e esquecémonos dos problemas da vida cotiá. As pequenas cousas nas que sí podemos actuar.
Actuar, se a lei o permite. As trabas impostas pola administración complican a bioconstrucción ou a fitodepuración, aínda tendo analíticas de auga que demostran o seu bo funcionamento. Aínda queda camiño por avanzar, e esperemos que canta mais xente use esos sistemas e os faga visibles, tamén haberá máis xente favorable a cambiar a lei.

Ademais, como se repetiu en diferentes ocasións nestes días, parece que o conto dos tres porquiños fixo moito dano, porque pensamos que construír con palla, madeira ou barro é de vagos, e o resultado será unha construción inestable. Quén querería construír para quedar sen casa no primeiro temporal? Estes eventos tamén son unha oportunidade para darse conta de que xa hai xente utilizando outros materiais, vivindo en casas de barro e materiais naturais dende fai anos. E o mais importante, un dos lemas do lugar, darse conta de que “eu tamén podo”, de que todas podemos.

Foi unha fin de semana moi intensa, onde a xente veu con moitas ganas de compartir. De compartir coñecemento, pero tamén vida. Un encontro onde espontaneamente se forma unha roda de baile tradicional mentres se agarda pola cea ou alguén colle a guitarra para cantar unha canción sobre os baños secos no descanso entre obradoiros. Un encontro onde tamén se reserva tempo para o descanso e actividades mais distendidas como o intercambio de sementes ou incluso música en directo.

Estes son só uns poucos exemplos do que se pode vivir neste encontro. Eu xa teño ganas dun LowTech life 2026, e mentres agardo, poño en práctica algunhas das ideas aprendidas.

Gracias a todas as persoas que fixeron este evento posible.