Ciberfaladoiros de ESF. Cineforum: Nausicaa del Valle del Viento

O pasado xoves a reunión no ciberbar de ESF tratou dunha película cunha estética preciosa. Pareceunos curioso que a protagonista fora unha rapaza estilo super-guerreira que opta polo diálogo. Gimbli xa optaba por personaxes femeninos fortes nos 80. Pero comentouse que xa había outras series daquela con mulleres protagonistas normalizadas (en Dragóns e Mazmorras, Pipi Calzaslargas, Bruja Avería, …). Houbo a reflexión de que posiblemente coa entrada de Tele5 con mamachichos e cousas similares se volveu atrás, volvendo á cosificación das mulleres. De feito, as princesas Disney da época estaba a anos luz do que nos presenta esta película. Quizais ese afán de buscar diálogo tralo arrebato inicial de loita trala morte do pai ten certo cheiro a buenismo. Desa relación co pai falamos tamén, xa que da a sensación de que o afecto e de “princesa de papá” que lle da o pai tamén lle transmite a Nausicaa esa seguridade interior que lle leva a arriscarse polo que cree, quizais menos habitual na educación das nenas. Chamounos a atención o “duelo express” que pasa Nausicaa trala morte do seu pai. Quizais a responsabilidade que recae sobre ela non lle deixa moito máis tempo para o duelo…

Ao final en realidade a película parece un enfrontamento natureza vs humanidade, como se esta última deixara de ser parte do resto de ecosistema, aínda que ao principio se presenta o Bosque de Putrefacción precisamente como algo “fora da natureza” que amenaza aos ecosistemas coñecidos.

Tivemos até debate sobre se o feito de ser princesa é relevante ou non na película. Había quen pensaba que non sería nin necesario asignarlle ese posto. Outra xente pensaba que, neste caso, o feito de ser princesa (ou que seu pai fora o rei) obedecía máis a algo baseado no “coidado” da xente e sentirse responsable. Pero tamén había quen botaba de menos máis normalidade en personaxes fortes para mulleres sen ter que ter que ter outros méritos para “subirlle o nivel” (como facela princesa).

Falouse de que en Japón ten moita importancia a racionalidade, explicando todo tamén nas producións audiovisuais (sobre todo nas máis antigas), mesmo o que sinten as personaxes, e deixan pouco á intuición e a captar a sensibilidade. Quizais sexa tamén parte da cultura tan formal que hai aló. Na parte da ecoloxía tamén ocorre iso. É un mundo como moi ben atado, con moitos detallles que reforzan unha lóxica racional moi forte. Seica é unha parte da propia cultura do estudo Ghibli, da que esta película foi precursora.

Amosa como a natureza ten o seu equilibrio, non hai “ecosistemas asquerosos”. A nena ten unha alma pura e detecta iso, por iso ten curiosidade en saber algo máis dese Bosque de Putrefacción, e o defende (tamén porque adivina que formamos parte de todo eso). Pode ser que pola súa racionalidade e formalidade incluso na cultura xaponesa mesmo lles impresione máis todos eses insectos xigantes e ecosistemas “asquerosillos” (que soen tocar bastante). Houbo a quen lle deu certa lembranza a Dune (polos gusanos xigantes que eran claves tamén no ecosistema), e a O Xogo de Ender (sobre todo nos libros segundo e terceiro da saga), pola empatía con seres a priori extranos e odiosos, pero claves en equilibrio do ecosistemas (e posiblemente tocando algo o tema do anti-especismo e o dereito moral dos seres a vivir). Non puidemos deixar de mencionar a situación actual co Covid, pola perda de biodiversidade e desequilibrios ecosistémicos dos cais o noso sistema depredador é responsable (e as mascarillas que teñen que levar). Ademais tamén houbo que chamou a atención sobre a “reanclaxe” da película na Terra, por se nos esqueceramos de onde se desenvolvía, cando fala da estrela Sirio.

Na película tamén se pode adiviñar unha mensaxe pro-científica, que parecía que podería reencarnar o mestre Yupa, pero ao final resultou ser a nena a verdadeira científica, coa súa “parcela piloto” de sementes do bosque da putrefación e a súa curiosidade innata e o non dar nada por certo (por exemplo, o gran dogma de “o bosque de putrefacción é malo”).

Tamén fíxonos reflexionar sobre o problema de ter armas de destrucción masiva (o cal na película se visibilizaba co Deus da Guerra), como ocorre coa Estrela da Morte en Star Wars, posiblemente moi influida pola época da película (1984) polas bombas nucleares e a escalada da Guerra Fría. Respecto disto, tamén pode advertirse unha crítica a ese “quen a ten máis grande” que se respiraba na Guerra Fría coa teoría da Destrución Mutua Asegurada. Nesta época hai moitos símbolos e referencias culturais pop e esta carreira e de que debía tocar ao seu fin (exemplos musicais como 99 Luftballoon), e o antimilitarismo está tamén presente noutras obras do estudo Ghibli. Esa escalada de violencia fai que chegue un momento que nin con toda a boa vontade se pode deter, a non ser que xurda unha figura de mesías, salvadora de TODO o mundo cunha sorte de ascensión e todo que se visibiliza na película). Ese liderado de ter que sacrificarse por salvar a todo chega ao culmen na escea onde os ohm lle pasan por riba a ela e a cría.

E a tí, que che suscitou esta película? Déixao nos comentarios se queres!

Lanzamos un servizo de videoconferencia libre, seguro e responsable

Desde Enxeñaría Sen Fronteiras ofrecemos un servizo de videoconferencia alternativo aos ofrecidos polas multinacionais. Trátase dun servizo seguro, baseado en software libre e gratuíto, que creemos necesario polo forte auxe das comunicacións online durante os últimos meses e as dúbidas xurdidas ao redor de aplicacións como Zoom.

Nos últimos días puxemos a disposición da sociedade un servizo de videoconferencia, equivalente a outros servizos comerciais de uso xeneralizado como son Zoom, Skype ou Hangouts. Este servidor está dispoñible para o uso de colectivos sociais ou asociacións, ou particulares que necesiten comunicarse a distancia ou por motivos do actual confinamento.

O acceso á ferramenta realízase a través de este enlace desde calquera navegador. En dispositivos móbiles, é posible ademais acceder desde a app que podedes descargar en esta web ou nos repositorios dispoñibles para Android ou iOS. Aínda que o uso do servizo é moi intuitivo, publicamos ademais un manual de uso.

O noso obxectivo é proporcionar un servidor confiable e seguro para a realización de reunións, charlas e conferencias, que supoña unha alternativa aos servizos de grandes empresas nos que nos que os nosos datos son tratados como mercadoría e utilizados para o beneficio económico. Para alcanzar estes obxectivos fixemos unha aposta por tecnoloxías e comunicacións libres, así como pola descentralización de servizos, continuando a nosa aposta pola soberanía tecnolóxica.

O servizo que ofrecemos baséase no software Jitsi Meet, parte dun ecosistema de aplicacións de videoconferencia baixo a licenza libre Apache 2.0. Isto implica que o software pode usarse para calquera propósito, distribuírse, modificarse, e distribuír as versións modificadas. E é o que fai posible que en ISF poidamos instalalo nos nosos servidores e ofrecer este servizo.

Podes confiar neste servizo na medida en que confíes en ISF, pois o servizo é operado e mantido polo noso Grupo de Sistemas de Información (GSI) e o noso socio tecnolóxico Freedom for Knowledge and Technology (F4KT). Ademais, ao estar o código fonte publicado e ser auditable, esta garantido que non inclúe ningunha porta traseira intencionada, converténdoo nunha das opcións máis seguras na actualidade. Pola nosa banda, adquirimos o compromiso de que reteremos a mínima información sobre quen usen o servizo e polo mínimo tempo dispoñible. O único que se almacena é a dirección IP de quen se conecta con propósitos de mantemento do servizo . En ningún caso esta información almacénase máis de quince días, e só é accesible para o grupo de GSI e F4KT. Todo iso recóllese en nosa Politica de privacidade.

O uso da ferramenta é gratuíto aínda que si queredes contribuír ao mantemento da mesma podedes facervos simpatizantes da nosa federación de asociacións para que podamos seguir traballando e ofrecendo estes servizos, a través da sección Participa da nosa web.

Tele-obradoiros de ESF: como darlle nova vida a vellos ordenadores para uso educativo de nenas e nenos I

O vindeiro mércores 27 de 18 a 19 h teremos un pequeno obradoiro de iniciación sobre Recuperación de vellos ordenadores para uso educativo de nenos e nenas que, nesta situación de alarma, teñen que seguir as aulas a distancia.

Eses ordenadores vellos que temos por casa pódennos ser útiles agora con esta situación (que se pode ademais prolongar no futuro), así que queremos darlles unha nova vida. Con esta actividade queremos:

A idea é que esta sexa unha sesión inicial online para crear un grupo de apoio mútuo, onde as participantes teñan persoas de referencia que as acompañen nesta recuperación de elementos informáticos vellos. Así, daráselles apoio técnico e haberá reunións periódicas para compartir as dificultades e éxitos. Se a cousa ten aceptación, cando se poida se poderían organizar tamén algúns obradoiros presenciais en distintas zonas de Galicia.

O obradoiro é de balde, pero hai que apuntarse antes do vindeiro 26 de maio en info[arroba]galicia.isf.es

Ideas para el mundo que viene. Huertos urbanos

*Foto: https://www.campogalego.com

No es, en absoluto, una idea nueva. Se hizo desde tiempos inmemoriales, pero cuando la ola de hormigón empezó a barrer las ciudades parece que cayeron en el olvido. Pero ya en los últimos años se han ido recuperando y su visibilización social es cada vez mayor. Queremos en este post hacer un recorrido con diversos ejemplos en muchos lugares del mundo. Es posible hacer otro modelo de ciudades y acercar a las personas a los procesos que aseguran su sustento básico. La soberanía alimentaria será un enfoque cada vez más importante en un mundo hiper-conectado, pero con peligros globales que aconsejan modelos de desarrollo más endógenos.

Hay distintos tipos de huertos urbanos. Una clasificación es según si son apoyados desde la administración (local, regional o estatal) o si surgen o se apoyan en iniciativas privadas, bien sean con ánimo de lucro o bien sin ánimo de lucro.

Según la ubicación o tipología, muchas veces se clasifican en estos tipos:

– Huertos familiares o domiciliares, que pueden ser en pequeñas parcelas o incluso en terrazas o áreas sin tierra;

– Huertos comunitarios lucrativos o no lucrativos;

– Huertos escolares;

– Huertos especiales para terapias; por ejemplo, de personas con discapacidades, o para reducir el estrés en grandes ciudades.

– Huertos de ocio y ejercicio; por ejemplo, para personas aficionadas a la agricultura y para ejercicio y alimento de personas jubiladas.

Algunos ejemplos disponibles en la red:

1. INICIATIVAS PÚBLICAS O CON MEDIACIÓN DE LA ADMINISTRACIÓN:

– San Salvador, El Salvador, impulsa los huertos urbanos en época de cuarentena: https://www.telemundo.com/noticias/2020/04/03/en-el-salvador-impulsan-los-huertos-urbanos-en-epoca-de-cuarentena-tmvo9393198

– París, Francia: Una ley permite a cualquier persona en París a tener un huerto. Debe solicitar un permiso y podrá cultivar en cualquier lugar, incluso lugares públicos. Debe contar con el permiso de concesión.

https://www.elblogdelatabla.com/2016/11/reinventar-y-cultivar-calles-paris-permiso-vegetar.html

– Modelo de Cuba. VÍDEO del modelo de agroecología urbana de Cuba. Es un video premiado en varios certámenes. Hablan de huertos urbanos promovidos por el Estado, y organizados o bien de forma particular o bien en cooperativas:

– Ciudad de Todmordem, en Reino Unido, que es un ejemplo a nivel mundial. Quiere producir todos sus alimentos localmente. https://ecoinventos.com/todmordem-produce-todos-sus-alimentos-frescos-localmente/

– Les Avanchets, ciudad de Suíza donde casi todos los habitantes producen sus propios alimentos. Son 900,000 parcelas pequeñas. Es una referencia mundial. https://muhimu.es/medio-ambiente/ciudad-habitantes-cultivan-comida-les-avanchets/

Otro artículo del mismo caso:

https://www.azureazure.com/es/gastronomia/comida-bebida/les-avanchets-esp/

– Lugo, Galicia, España. La alcaldía cede espacios públicos para cultivar huertos. Las personas solicitan el espacio, y se otorgan en función de prioridades (rentas bajas, por ejemplo). Normativa pública de la alcaldía o Ayuntamiento (o Concello) de Lugo: http://concellodelugo.gal/es/actuaciones/hortos-urbanos

– Santiago de Compostela, Galicia, España. Es un referente en España, ya que tiene uno de los ratios más elevados en huertos urbanos por habitante. https://www.campogalego.com/es/santiago-de-compostela-referente-en-espana-en-la-apuesta-por-las-huertas-urbanas/

– También el Ayuntamiento de A Coruña ha impulsado este tipo de iniciativas

– Diputación provincial de Lugo (provincia equivale a agrupación grande de municipios), Galicia, España. Gestionan en varios espacios un número de 175 huertos urbanos cedidos a particulares: https://www.elprogreso.es/articulo/lugo/diputacion-mejora-amplia-175-huertos-rio-rato-paradai/201810181744121339371.html

– Alcaldía de Cuenca, Ecuador. Manual práctico de huerto urbanos en Ecuador: http://www.edec.gob.ec/sites/default/files/Manual%20Pra%CC%81ctico%20de%20%20HuertosUrbanos%20EDEC.pdf

– Publicación de la Sociedad Española de Agricultura Ecológica en 2018, en el marco del III Congreso de Agroecología: Huertos Ecológicos Urbanos y Periurbanos – “Ciudades que alimentan”. https://www.agroecologia.net/wp-content/uploads/2018/04/cdr-congreso-huertos-vd.pdf

– En Bruselas, Bélgica, 19 ayuntamientos del área urbana de la capital, ponen a disposición terrenos para huertos urbanos a grupos comunitarios: https://www.diariolibre.com/actualidad/bruselas-se-suma-a-la-revolucin-de-los-huertos-urbanos-ACDL397227

– Casos de Andernach y Berlín, Alemania: https://www.agrohuerto.com/agricultura-urbana-alemania-huertos-urbanos-andernach-huertos-berlin/

– Casos de China. Crecen los huertos urbanos en los Huttongs, o calles estrechas de la capital Pekín: https://www.agrohuerto.com/huertos-en-los-hutongs-agricultura-urbana-en-china/

– Vídeo Reportaje, huertos urbanos en China. https://www.youtube.com/watch?v=Reiwy2LALRA

– Ejemplo de fábrica abandonada transformada a huerto en China: https://agroalimentando.com/nota.php?id_nota=474

Japón transformó techos de estaciones de tren en huertos urbanos: http://www.plataformaurbana.cl/archive/2014/03/30/japon-estrena-huertos-urbanos-en-las-estaciones-de-trenes/

Japón. Huertos en oficinas: https://www.agrohuerto.com/huerto-oficina-agricultura-urbana-en-japon/

– Huertos urbanos ecológicos en Vancouver, Canadá: https://www.youtube.com/watch?v=TfXz-IpVwzc

– Universidades en Galicia también promueven estos huertos, como la Universidade da Coruña, o la de Santiago de Compostela, que se asignan por sorteo a miembros de la comunidad universitaria que lo soliciten.

2. INICIATIVAS PRIVADAS, de particulares o empresas o de entidades de Sociedad Civil:

A- Iniciativas privadas o de sociedad civil sin ánimo de lucro:

– Red de huertos urbanos de Costa Rica: http://mvmoringa.com/hucr/

Vídeo de la red de huertos urbanos de Costa Rica: https://www.youtube.com/watch?v=lGaLRkQOjVc

– Red de Huertos Urbanos Comunitarios de Madrid, España. Un colectivo de personas que tienen sus huertos urbanos, y publican en este blog noticias y están en contacto.

https://redhuertosurbanosmadrid.wordpress.com/

– Artículo: huertos urbanos en Madrid, cultiva tus propias verduras en tu barrio. https://www.elespanol.com/cocinillas/reportajes-gastronomicos/20190724/huertos-urbanos-comunitarios-madrid-come-propias-verduras/415959097_0.html

– Ejemplo Huertos Montes de Madrid, España. Una iniciativa de una Fundación sin ánimo de lucro.

https://www.huertosmontemadrid.es/

– Ejemplo iniciativa Agrupar, Quito, Ecuador, Vídeo: https://www.youtube.com/watch?v=JZcS5LRwRi0

– Algunas guías para hacer huertos particulares en terrazas o espacios sin tierra: https://www.cultivarmihuerto.com/crea-tu-huerto/cultivo-huerto-terrazas

– En Galicia hay iniciativas como la de Amigos da Terra en Ourense: https://amigosdaterra.net/info/160415_adt/areas-de-traballo/agricultura-e-alimentacion/

B- Iniciativas privadas con ánimo de lucro. Generalmente porque alquilan terrenos a particulares que quieren sembrar su propio huerto.

– Alquiler de huertos en Madrid, España, con ´animo de lucro, rentando superficies:

https://www.huertosazor.es/es/?utm_source=ADWORDS&utm_medium=cpc&utm_campaign=84075&u=https://www.huertosazor.es/es/&gclid=EAIaIQobChMI1YPA7Pmd6QIVSb7ACh3TgwAzEAAYASAAEgKJ3vD_BwE

– Alquiler de huertos urbanos en Valencia, España: http://microhuertosurbanosvalencia.com/

Tecnologías apropiadas en la universidad. Caudalímetro de bajo coste en la Escuela de Telecomunicación de Vigo

Este proyecto académico de dos alumnas y tres alumnos de la Escuela de Telecomunicación de la Universidad de Vigo, surge como respuesta al problema expuesto por Enxeñería Sen Fronteiras Galicia de abastecimiento de agua presente entre la población rural del sur de Honduras. Con un trabajo más que notable, el alumnado ha conseguido ganar además el Premio Optare tras presentarlo el pasado día 8 de mayo. A continuación podemos ver un pequeño resumen a partir de su trabajo. Para más detalles consultar este documento.

—————————————————–
En la actualidad, en Honduras es frecuente la mala gestión y el uso indebido por parte de terceros, en especial por parte de explotaciones mineras, de los cursos naturales de agua. El principal problema que se pretende atacar es la detección de posibles usos fraudulentos de este recurso, ya sea el agotamiento o la contaminación del mismo. De igual manera y como consecuencia de estas anomalías, se pretende proporcionar un método para encontrar potenciales fuentes de agua alternativas, que puedan servir como suministro a diferentes comunidades en un futuro.

Con estos antecedentes, el objetivo inicial es realizar una solución hardware y software que permita resolver dichos problemas de forma sencilla, escalable y con bajo coste.

HoFlow permitirá, por tanto, realizar un seguimiento de los niveles de caudal y turbidez de los cursos de agua en los que esté instalado, así como el envío de alertas en caso de detección de anomalías en los valores tomados. Además, se ofrecerán diversas interfaces de usuario desde las cuales se puedan analizar los registros, obtener un histórico de los mismos, incorporar datos de dispositivos sin conexión y correlar las precipitaciones de la zona con las medidas obtenidas.

Crónica do IV Ciberfaladoiro no confinamento. Cineforum, “O neno que domou o vento”

Desta volta, viaxamos a Malaui, nunha liña moi de “tecnoloxía para as persoas” que nos interesaba especialmente.

As participantes na tertulia estivemos dacordo en que se trata dunha película moi ben contextualizada. Para coñecer como están no país está moi ben. O guión non nos pareceu nada do outro mundo, pero si xenera empatía coas personaxes e, aínda que artisticamente non é sobresainte, sí é un producto moi digno. Trata de transmitir esa valentía de crear algo con tecnoloxía que pode axudar nun contexto puntual de emerxencia a mellorar a calidade de vida do seu lugar, con coñecementos modernos que aprendeu e que os seus maiores non sabían (ou olvidaran, porque en moitos casos as culturas están cambiando tan rapidamente que se atopan nunha sorte de “territorio de ningures”, onde xa case se perdeu a sabedoría antiga, pero non se acaba de asimilar de todo os avances e se xenera moita dependencia tecnolóxica externa, como ocorreu en Galicia e moitos outros lugares coa “Revolución Verde”; hai grupos de investigación que traballan neste eido en Galicia como HISTAGRA).

Tamén xurdiu o tema de canto talento desaproveitado pode haber no mundo por non poder acceder a educación ou a medios medianamente decentes, e non so en países empobrecidos. O adaptar a educación á persoa, potencial e talento é unha materia pendente en case todos os sistemas educativos (na película vese como o rapaz só quería estudar as ciencias).

É unha historia de superación ante adversidades é convencional, pero ben contextualizada, que visibiliza a mezcla de cultos e relixións, idiomas, etc. Isto proporciona moita veracidade, e tamén o contexto post-atentados das torres xemelgas onde se prevén efectos a nivel mundial para o que o país (mal asesorado polo Banco Mundial e o Fondo Monetario Internacional) non estaba preparado (venderan excedentes alimentarios a outros países). Tamén nos pareceu veraz como reaccionan ante esas crises as personaxes. A reacción de rexeitamento á idea do neno protanista por parte do pai igual foi pouco madurada, pero podía ser natural nun momento de moita carga e crise, pensando en solucións a curto prazo antes que en “experimentos” e solucións a medio prazo.

Tamén é unha historia sobre perseverancia, crer nas ideas e perseguilas (mesmo co amago de enfrontamento co seu pai). O neno é unha figura inspiradora, non tanto por ser un supercrack, pero si por ter unha historia para romper barreiras. Falamos de que pode ter un cheiro a ese discurso que tanto gusta en EEUU (de feito, o protagonista da historia real falou nunha TED Talk) de que calquera pode facer calquera cousa e, aínda que non se diga, é como dicir que se non o consegues é que non te esforzaches o suficiente.

A historia era atractiva para moitas de nós porque falaba de tecnoloxías apropiadas. Aquí tivemos un debate sobre se a película quedábase co tecnooptimismo e o perigo que pode ter centrarse en “tecnoloxías salvadoras” en vez de enfocar a agricultura e as súas políticas en solucionar o dereito á alimentación e a soberanía alimentaria. O tabaco non se come, nin o eucalipto… Iso posiblemente vai ter máis importancia no contexto post-COVID19. A tecnoloxía, ademais, pode crea tamén división entre as comunidades ou aldeas (ou países, ou bloques de países) se unhas contan coa tecnoloxía e outras non. Iso se pode solucionar escalando o concepto de tecnoloxías apropiadas ao de “tecnoloxías para o ben común” ou tecnoloxías para non deixar a ninguén atrás.

Non nos esquecimos de salientar como as mulleres, coma sempre, levaban o peso dos coidados, mentres o marido ten unha imaxe máis pública e interese na política, deixando á familia na casa (e o certo sacrificio que a irmá fixo, que rematou por non poder ir á universidade a pesar do seu desexo e o da súa nai).

Viches a película? Queres deixarnos a túa opinión nos comentarios?

BOLETÍN OFICIAL ESFEIRO: MAIO 2020


CONTIDOS

  • Vida Asociativa
  • Honduras
  • Enlaces de interese
  • E no próximo mes …
  • A ESFrase do mes

VIDA ASOCIATIVA

    Para promover os encontros informais e non perder o contacto persoal, estivemos a celebrar os Ciberfaladoiros no Confinamento, quedadas no Ciber-bareto de ESF, cada xoves. Neles falamos sobre distintas series e películas. Por se non puideches estar, aquí deixamos algo do que falamos en cada unha (pode haber espoilers!! :D): a miniserie Chernóbyl, e as pelis O Que Arde e El Hoyo. Onte falamos sobre “El niño que domó el viento”, pronto teredes a crónica. E xa sabedes que que estades invitadísimas a unirvos (a semana que vén falaremos da película “Vivir dos veces”).

    O pasado 17 Abril, como cada ano, dende ESF reivindicamos e celebramos o Día Internacional das Loitas Labregas.No mundo que vén, serán loitas cada vez máis necesarias. Estes días participamos en bastantes manifestos sobre o tema, en particular de defensa da apertura de mercados labregos e que se facilite o desprazamento e acceso ás hortas para autoconsumo.

    O 22 de abril celebramos o #DíaDaTerra e preparamos uns sinxelos infogramas a partir dos elaborados polas compañeiras de ISF Asturias con consellos de consumo para coidala e coidarnos.

    Desta volta, ESF Radio Informativo Apocalipse Nau e a pesar dos problemas na redacción, conseguimos levar adiante unha interesantísima entrevista a Álvaro e Sergio, compañeiros da Federación Española de Ingeniería Sin Fronteras, onde nos falaron sobre as aplicacións de seguemento do contaxio de COVID 19 e a soberanía dixital en tempos de pandemia.


    Tivemos tamén un interesante encontro entre os membros do grupo Artigo9Tech, unha rede universitaria de profesorado e investigación en cooperación ao desenvolvemento impulsada, entre outras, por Enxeñería Sen Fronteiras, da que vos convidamos a coñecer máis aquí.


HONDURAS

    Nesta época do confinamiento en Honduras segue o traballo a distancia, tras solicitar á Agencia Española de Cooperación a posibilidade de continuar coas labouras dos programas en marcha financiados por AECID, e manter ao ralentí o programa de apoio á grupos de marisqueiras financiados pola Xunta de Galicia.

    Dende Enxeñería Sen Fronteiras estamos a plantexar cambios nas actividades previstas para orientalas a un novo e complicado contexto que se aveciña. As coordinacións entre actores están sendo fluidas. Ademais, no programa de 4 anos de soberanía alimentaria e xénero que estamos a impulsar con VSF Justicia Alimentaria Global e Amigos de la Tierra, no que estamos xa no 2º ano, tivemos tamén coordinación coas nosas socias hondureñas (Coddeffagolf, La Vía Campesina – Honduras, Anafae Asociación Nacional para el Fomento de la Agricultura Ecológica, Adepes Pespire, Mancomunidad Nasmar, AMDV Choluteca, CNTC Nacional Fian Honduras) para ir pensando como facer esa reorientación e ser así o máis útiles posible nas necesidades que veñen (e  adaptar as actividades ás normas de confinamento, por exemplo, as formacións máis multitudinarias mudalas por visitas máis familiares, centrándose maís en hortos familiares para paliar a previsible problemática alimentaria que se aveciña; o país, polas nefastas políticas agrarias, é deficiente en alimentos básicos, e é que o aceite de palma non se come…). Por se iso fora pouco, EEUU está xa poñendo o foco da investigación por narcotráfico en colaboradores moi cercanos do presidente Juan Orlando Hernández, e en el mesmo.


ENLACES DE INTERESE

Auga

Comunicación para o (como) desenvolvemento

Consumo responsable

Cooperación e ONGD

Educación para o desenvolvemento

Iniciativas

Investigación para o desenvolvemento 

Mundo

Políticas e modelos de desenvolvemento

Sensibilización

Soberanía alimentaria e desenvolvemento rural

Tecnoloxías da Información e Comunicacións (TIC)

Tecnoloxía para o desenvolvemento humano

Voluntariado e Persoas



E NO PRÓXIMO MES …


A ESF-RASE DO MES

“Cando a educación non é liberadora, o sono do oprimido é converterse no opresor”. Paulo Freire

III Ciberfaladoiro no confinamento. Cineforum “O que arde”

Unha película que sorprendeu a propios e extranos trala súa estrea. Unha das cousas que máis falamos foi como o director conseguía frear o tempo, invitarnos a desfrutar do presente, dos pequenos momentos aparentemente cotiás e pouco importantes. A mesma relación nai e fillo, pareceunos que estimula o xeito de percibir a realidade máis intensamente, polas poucas palabras que precisan. Son esceas do día a día, do presente, onde o director regodéase coa realidade do que está a pasar, intensamente.

Para a xente do rural galego e, en xeral, para case calquera cultura illada, o que xa se sabe non fai falta decilo. De feito, soe haber certo rexeitamento se se vai demasiado abertamente e se abusa de conversas para encher o silencio. En Honduras dise “es que yo soy más indio”, referíndose a un xeito de ser onde non se dan a man de entrada, poñen máis a orella e non se miran tanto á cara, atenden máis a ton de voz, xestos, etc.

Loubouse moito a naturalidade moi lograda, por actores e actrices, quizais precisamente por non ser profesionais e estar no seu entorno. Tamén a imaxe dunha realidade moi galega como é o lume no monte, a súa perigosidade e o incontrolado que pode ser, cos exiguos medios de que se trata. Coindidimos que a loa á vida no rural non é para nada o tema da película. Simplemente é un contexto no que o director se encontraba cómodo para amosar ese presente intenso.

O que sí dalgún xeito pensamos que se manifestou é certa agonía da natureza, dada por exemplo pola primeria escea co bulldozer, ou imaxes do lume (que, por certo, lle foi moi complicadas de conseguir).

A personaxe de Amador, o protagonista, xenerounos discusión. O seu hermetismo houbo quen o comparou coa falta de transmitir emocións en xeral dos modelos masculinos, que no rural están moi asentados. Outra xente decía que era máis cousa do personaxe, polo seu pasado e xeito de ser. Tamén chamounos a atención como se pasou de tratar de incluir de novo ao prota na vida social, que o vai rexeitando ao principio pero logo parecía que ía resocializando, pero como o seu pasado segue aí moi cerca da superficie para logo xurdir e volver ser estigmatizado. Deunos moito que pensar a escea onde o acusan do lume, baten nel, e nin se defende nin proclama a súa inocencia (non nos puxemos dacordo se era ou non culpable, pero posiblemente dera o mesmo no devir da película, aínda que moitos nos quedamos coas gañas de sabelo).

Sobre a nai de Amador, foi esa incondicionalidade dos coidados. O chegar o seu fillo e, sen moitas palabras nin aspavientos, simplemente preguntarlle se tiña fame. Unha das mellores esceas da peli, que da a idea do que imos ver.

Para a xente urbanita, por outra banda, chama a atención porque se ven elementos do que logo chega á cidade en forma de servizos (alimentación, ambiente), o que hai detrás desa vida no rural. Igual transmitir esa slow life é máis difícil nun entorno de cidade…

Aquí se pode ver outra obra do mesmo director:

Se queres déixanos nos comentarios a túa opinión sobre a túa película!!