Crónicas de Honduras. O barrio

Velaquí a derradeira crónica de Mateo, único representante das participantes no Programa de Coñecemento da Realidade que queda en Honduras (por se tendes dúbidas, as tres persoas foron como voluntarias, nun programa financiado pola Xunta de Galicia coa casiña do IRPF para actividades de interese social). Con actuación musical multinacional incluída!

——————————————-

Que onda banda, derradeira retransmisión dende Honduras; xa ben entrado o Nadal poden verse os coches adornados con cornos de reno, os bares co ‘Burrito sabanero’ en bucle e os primeiros empaches de torrejas. Quería aproveitar esta última pequena crónica para falar do meu vecindario, no auténtico e real barrio Plaza Marina (San Lorenzo).

En realidade vivimos (antes Carmen, Nicole e eu, agora eu en solitario) no mero centro, fumos a dar aí despois dunha serie de sucesos aleatorios e así foi o destino. Fixemos moi boas migas coa veciña Mari, que ten unha floristería (a mellor de San Lorenzo!) e que sempre está disposta a botar unha man.

Traballa con Jeffrey, que xa é coñecido como o rei do perreo e famoso pechador de discotecas en San Lorenzo. Incluso propuxeron celebrar a noiteboa aí entre veciñxs, pero creo que pola miña parte vai quedar para outro ano (non se pode querer todo…).

Por outro lado tamén está Rodel, que traballa no karaoke, pero tamén é músico, fontaneiro, barbeiro, chef, polifacético polo que vedes. Él ensinoume a cociñar o platano macho para facer tajaditas, inda que non é moi compricado hai que saber facelo! Ademais, acompáñame moitas veces tocando a guitarra mentres tomamos un café e charlamos sobre calquer cousa. Ademais, foi o que me falou do cine hondureño e deixou como recomendación dúas películas: “El Paletero” e “Amor y Frijoles”. Un sábado que nos cadrou aburridos na casa sen auga e sen luz, a demencia levounos a facer unha improvisación guitarra-harmónica-ocarina que vos deixo ao final da crónica…

E por último, a miña amada, unha gata á que lle chamamos Frijolita e que tódolos días ven a suplicarnos por comida. É mimosa un rato, ata que lle damos algo de comer (é moi pija, soamente come tortillas e quesillo), e vaise toda digna a dar un paseo. Pero o peor é que vai ser duro despedirse dela. Aaaay Frijo Frijo…

Isto remata pola banda de San Lorenzo, pero a aventura continúa xa que eu quedo por aquí viaxando, movéndome e seguindo descubrindo a vida. Polo pronto toca experimentar o Nadal catracho, a ver que nos depara. Até outra 🙂